DP 222:
Pukaj w zamknięte drzwi te,
Co w chwałę wwieść mogą cię.
Pan Bóg przyjdzie, otworzy je wnet,
A któż śmie, a któż śmie zamknąć je?
Prosząc Boga wiedz, że da ci też,
Wiele więcej niż sam pojąć śmiesz.
Pukał będziesz otworzą się drzwi,
Będziesz szukał – Pan da znaleźć ci.
Nabożeństwo rozpoczął gościnnie brat Christoph Matulke nawiązując do pieśni nr 222. Każdy ma jakieś zamknięte drzwi. Czujemy, że coś powinno być inaczej. Jeżeli mamy właściwie nastawienie, to zawsze będziemy zmierzać do boskiej natury, wzdychanie pierwszego zarodka za doskonałością nigdy nie zaniknie.
Natomiast gdy sądzimy, że jesteśmy już świętymi, to i tamto tak dobrze wykonaliśmy, brakuje nam potrzeby rozwoju. Przecież sam Jezus był jak człowiek i się uniżał, a tym bardziej my będziemy mieli wiele pracy nad sobą samym.
Jan 17:20-21: “A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowo uwierzą we mnie. Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś.” Kiedy zauważam własną złą naturę, czy wtedy jestem jedno z Chrystusem, by się uniżyć? Braterstwo zawiązuje się między ludźmi, którzy widzą swoje natury i pracują nad nimi. Wtedy w Bożej miłości powstają nierozerwalne więzy braterstwa. Jednak w dniu, kiedy przestaniesz się uniżać, sam rozwiążesz te więzy braterstwa.
Jan 17:23: “Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś.”
Jestem taki okropny, czy Bóg na pewno mnie miłuje? TAK, bo właśnie ci pokazał jakim jesteś! Jeżeli dostrzegasz coś, co nie pasuje do wieczności, to jest to oznaka jego miłości do ciebie, gdyż wtedy wiesz co masz wykonać, by być razem z Nim.
Pieśń DP 59:
Przystoi nam, by głębiej się uniżyć.
Przystoi nam, by jeszcze niżej zejść.
Cóż można zdobyć mając wielkie myśli?
Wszak Jezus sam w dół drogą zawsze szedł.
