W niedzielę 2 listopada ponownie zgromadziliśmy się wokół Słowa Bożego.

Na początku była modlitwa – błogosławieństwo najmłodszych dzieci. Osiem rodzin przyniosło swoje małe pociechy, by je błogosławić.

W Psalmie 128 czytamy o błogosławieństwie, które jest wynikiem bogobojnego życia. Człowiek, który boi się Pana jest błogosławiony (szczęśliwy) we wszystkich trudach życia. Błogosławieni mają obietnice: Bóg jest z nimi i wzmacnia ich z Syjonu.

Jezus uczy, że mamy być jak dzieci (Mateusza 18:3), „Brał w ramiona i błogosławił, kładąc na nie ręce” (Marka 10:16). My, którzy jesteśmy naśladowcami Jezusa, czynimy tak samo. Modlimy się o dzieci, które Bóg dodał do zboru wraz z rodzicami, którzy je przynieśli. To bardzo uroczysta i piękna chwila.

Brat Piotr Pilch nawiązując do wcześniejszej przemowy br. Tore Gangso, zwrócił uwagę, że w nas tkwi błędne przekonanie, że błogosławieństwo objawia się dobrym zdrowiem, dobrobytem czy powodzeniem. Jeżeli tego nie mamy a nasze okoliczności są trudne, to jako ludzie czujemy się niespokojni, przychodzą myśli „czyżby Bóg pozbawił mnie swojego błogosławieństwa, może nie zasługuję na jego łaskę?”

Dla nas w nowym przymierzu BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM jest BOSKA NATURA. Jezus powiedział: „Tyś mi ciało przysposobił abym czynił wolę Twoją o Boże”. Tak więc łamanie swojej woli i wypełnianie woli bożej to jest nasze błogosławieństwo. Z niego powstają spichlerze pełne dobroci, miłości, cierpliwości, mądrości. (5 Moj. 28:8)

Od brata Tore Gangso usłyszeliśmy napomnienie do pokory i uniżenia „Panie niech się nie wywyższa serce moje i nie chodzi mi o rzeczy zbyt wielkie” … Milczeć i czekać na Pana to trudne, ale wtedy nasza dusza staje się spokojna – jak dziecko odstawione od piersi matki (Ps 131:2). Bądźmy pokorni względem siebie nawzajem i nie szukajmy rzeczy zbyt wielkich, których nie rozumiemy lub tych, które nie powinny nas obchodzić.

Dziękujemy Braciom i gościom, którzy wzmocnili w nas – małych i większych – wiarę w zwycięstwo nad grzechem.

---